Şamil | Kategoriler | Konular

Asere-ı mübessere

AŞERE-İ MÜBEŞŞERE

Hayatta iken Hz. Peygamber (s.a.s.) tarafından
Cennet'le müjdelenen ashabın ileri gelenlerinden on kişi için
kullanılan bir tabir.

Kur'an-ı Kerîm'de bu hususta herhangi bir delil
mevcut olmamakla birlikte, Resulullah'ın sahîh hadisleriyle sabit
olan bu ashabın Cennetlik oluşları, İslâm'ın
genel prensipleri dahilinde gayet tabi bir olaydır. Aşere-i Mübeşşere
tabirinin yanısıra "el-mubeşşirun bi'l-Cenneh"
tabiri de bu sahabeler hakkında kullanılmıştır.
Bu meşhur on sahabi şunlardır: Hz. Ebû Bekr (ö. 634), Hz.
Ömer (ö. 643), Hz. Osman (ö. 655). Hz. Ali (ö. 660), Hz. Abdurrahman
b. Avf (ö. 652), Hz. Ebû Ubeyde b. el-Cerrâh (ö. 639), Hz. Talha b.
Ubeydullah (ö. 656), Hz. Zubeyr b. Avvam (ö. 656), Hz. Sa'd b. Ebi
Vakkâs (ö. 674), Hz. Said b. Zeyd (ö. 671).

Bu büyük sahabilerin kendilerine has özellikleri vardır. Meselâ:
Mekke'de ilk müslüman olan bu şahsiyetler Hz. Peygamber'e ve
İslâm davasına büyük katkıları olan kişilerdir.
Bu büyük sahabilerin hepsi İslâm devletinin müşriklere
karşı giriştiği ilk büyük cihat hareketi olan Bedir
gazvesinde bulundukları gibi, Hz. Peygamber'e, O'nu ve İslâm'ı
sonuna kadar koruyacaklarına dair Hudeybiye gününde ağaç altında
Bey'at etmişlerdir. İslâm akidesi için Allah yolunda en yakın
akrabalarına karşı çarpışmaktan geri
durmamışlardır. Hadis âlimlerinden bazıları
eserlerine bu on sahabinin rivayet ettikleri hadîslerle başlamışlardır.
Ayrıca sırf Aşere-i Mübeşşere'nin
hayatlarını konu alan müstakil eserler kaleme alınmıştır.
Bunların faziletleri ve Resulullah tarafından Cennet'le müjdelendikleri
sahih hadis kaynak ve mecmualarında sabittir. (Tirmizî, Menâkıb,
25; Ahmed b. Hanbel, I, 193)


Konular